Osobiście uważam, że to jest najważniejsze narzędzie do przyspieszenia rozwoju osobistego a co za tym idzie , do szybkiego zdrowienia i radzenia sobie z przykrymi emocjami. Co prawda, jest to bardzo absorbujące i stwarza wielki opór nowych trzeźwiejących i zdaje mi się a to wynika z moich przemyśleń, że na początku drogi to nasze mózgi są leniwe i myślenie dużo wysiłku kosztuje 🙂
Tak jak pisałam poprzednio jedno z przyczyn uzależnienia, jak i niedojrzałości emocjonalnej, jest nie umiejętność radzenia sobie ze swoimi emocjami. Szczególnie z tymi przykrymi, są one wyolbrzymiane, paniczne a nie raz histeryczne.
W szczególności dużym zjawiskiem jest nie umiejętność stwierdzenia, co się z nami dzieje, jakie czujemy emocje i uczucia? Na przykład spotykasz koleżankę a na jej twarz i cała postawa sugeruje jakby miała zaraz wybuchnąć. Pytasz jej co ci jest a ona: Jestem wkurzona (delikatnie mówiąc. Mąż mnie wku…..L. I co z tego wynika? Nic. Nawet nie wiesz jak ją wesprzeć czy pomóc. A jakby tak powiedziała : jestem zła na męża, czuję się rozgoryczona za jego słowa i będę się długo na niego gniewać, no po prostu stracił moje zaufanie.
Po pierwsze samo wypowiedzenie jakie emocje nią targają powoduje to, że mija natężenie silnych emocji i gwarantuję, że ona poczuła by ulgę. Po drugie ty już byś wiedziała jak masz pomóc i jak rozmawiać z koleżankom .
Natomiast na stwierdzenie na moje pytanie: jak tam było na imprezie, w szkole, w pracy i słyszę fajnie, to mnie rozwala. I wtedy stwierdzam – Wiem, że nic nie wiem 🙂 My albo nie rozumiemy naszych emocji albo nie potrafimy ich nazwać. Lub te dwie rzeczy razem.
Dlatego też aby zrozumieć co się z nami dzieje i dlaczego, powinniśmy nad tym popracować. Do tego służy taki Dzienniczek Uczuć. Ja osobiście prowadziłam go dwa miesiące i stwierdziłam, że już nie muszę dalej prowadzić go, bo do dnia dzisiejszego doskonale wiem, co się ze mną dzieje i mogę reagować na niektóre sytuacje aby nie przeżywać przykrych emocji. To jest tak zwana samoświadomość, która pozwala nam się rozwijać i dążyć do szczęśliwego życia.
Kupcie sobie zeszyt najmniej 60-cio kartkowy. Na pierwszej stronie napiszcie sobie : Dzienniczek Uczuć i tylko do wglądy np. Teresa Kowalik. PAMIĘTAJCIE!!! To jest tylko wasze prywatne jak pamiętnik w młodości. Bądźcie w nim szczerzy, robicie to dla siebie i tylko dla siebie. Nie upiększajcie siebie i nie koloryzujcie, piszcie co czujecie. Tylko prawda was wyzwoli.
Każda strona kartki będzie na jeden dzień. Możecie sobie ponumerować abyście się nie mylili. Opisujcie w nim każde zdarzenie, które wywołało w was emocje w ciągu dnia. Może to być z początku trudne i zaobserwujecie tylko mocno odczute emocje ale piszcie chociaż jedno, dwa zdarzenia w ciągu dnia. Nie zniechęcajcie się lub nie ujmujcie sobie własnej umiejętności lub wartości. Ćwiczenia czynią mistrza.
Zaczynajcie każdy wpis od słowa GDY: , tu opisujcie zdarzenie które was spotkało a następnie POCZUŁAM: , tu napiszcie jakie emocje i uczucia wam towarzyszyły w tym zdarzeniu. Nigdy nie wpisujcie BO zamiast gdy. Określenie BO lub PONIEWAŻ określa osobę trzecią, inną niż wy i odsuwa od was odpowiedzialność i branie odpowiedzialności za własne życie. Na przykład: Ponieważ Ola powiedziała, że nie ładnie mi w tej fryzurze, poczułam się obrażona. Piszcie: Gdy Ola powiedziała mi, że nie ładnie mi w tej fryzurze, poczułam się obrażona. Czyż te dwa zdania nie oznaczają czegoś innego? W pierwszym obwiniamy Ole za swoje uczucia a w drugim czujemy się źle z czyjąś opinią. Ona miała prawo wyrazić swoją opinię a ty miałaś prawo poczuć się z tą opinią źle. Nie obwiniamy kogoś za czyjeś prawa i poglądy.
Możecie pisać różne zdarzenia które wywołały w was emocje. Gdy dojdziecie do wprawy, to już budząc się będziecie widzieć z jakimi emocjami wstajecie. Powiedzmy w dzień pochmurny , gdy obudziłam się i zobaczyłam, że na dworze pada deszcz poczułam złość, że muszę wstać i niechęć aby iść do pracy.
